De euthanasiewet en de implementatie hiervan. Is euthanasie bij uitzichtloos psychisch lijden (binnen de jeugdhulpverlening) acceptabel? Wat als een jongere met een persisterende doodswens aangeeft ‘alles’ te hebben geprobeerd wat in zijn/haar vermogen ligt? Welke rol of (on)mogelijkheden zijn er dan voor de hulpverlening en voor jou als jeugdprofessional?
Durf je naast een jongere met een persisterende doodswens te gaan staan en zonder oordeel te luisteren? Hoe of wanneer kom je (samen) tot de beslissing dat er, zoals de wet als voorwaarde stelt, geen andere reële behandeloptie meer is? Menno Oosterhoff neemt je mee in zijn ervaringen en vertelt over de zorgvuldigheidseisen die de wet aan euthanasie stelt, de fases van een euthanasieverzoek en welke afwegingen allemaal aan zo’n traject voorafgaan.
Het tweede deel van de workshop bestaat uit een dialoog tussen Halil Osman (visie vanuit de jeugdprofessional) en Mireille Verhoof (visie vanuit de ouder): De dilemma’s en de spagaat rondom de jarenlange suïcidaliteit en persisterende doodswens van Milou, die op 17-jarige leeftijd toestemming kreeg voor euthanasie
vanwege uitzichtloos psychisch lijden. Er is vervolgens ruimte voor vragen.
Achtergrond Menno Oosterhoff:
Menno is kinder- en jeugdpsychiater en schreef onlangs, samen met Kit Vanmechelen en Esther Beukema, het boek “Laat me gaan”. Hij won de Antonie Kamerling-Award (2017) voor het bevorderen van openheid over psychische aandoeningen. Hij streeft ernaar om de kennis over, het begrip voor, en de mogelijkheid van euthanasie bij uitzichtloos psychisch lijden te vergroten.
Achtergrond Mireille Verhoof:
Mireille is ervaringsdeskundige als ouder van een dochter (17 jaar) met een persisterende doodswens die euthanasie kreeg. Ze zet zich in om tijdelijke en/of persisterende gedachten aan de dood bespreekbaar te maken binnen de behandelsetting, ongeacht het uiteindelijke toekomstperspectief. Daarnaast is Mireille buddy bij Stichting KEA.
Achtergrond Halil Osman:
Halil is een ervaren senior jeugdzorgwerker en begeleider in gespecialiseerde zorg. Als bevlogen hulpverlener schuwt hij het gesprek niet en gaat hij letterlijk naast de jongeren zitten om vanuit zijn hart als hulpverlener te spreken. Tegenwoordig zet hij zich ook vrijwillig in als buddy en is hij lid van de buddywerkgroep bij Stichting KEA.